Κυριακή 6 Απριλίου 2008


Μίλα σιγά, πολύ σιγά σαν θα ξαναβρεθούμε.
Μες στις φωνές, μες στις κραυγές
να μην ξανάχαθούμε.
Η ζωή βιάζεται αχ, και δε μ΄άφησαν
να χαρώ εσένα κι όσα μαζί σου αγάπησα.

Μίλα σιγά, πολύ σιγά απάνω στην καρδιά μου
χρόνια που ζω, χωρίς να ζω
γιατί είσαι μακριά μου.
Μια στιγμή δώστε μου
μια στιγμή μόνο για μένα...
Για να βρω μέσα μου όσα δεν μου έχετε κλεμμένα.
Η ζωή χάνεται αχ, και δεν μπόρεσα να χαρώ εσένανε που μέχρι τώρα δε σε γνώρισα.

Πως κατάφερε αυτός ο άνθρωπος τόσο να με κλειδώσει;

Κανένας στίχος ποτέ ίσως να μην αποδώσει

τι τόση μεγάλη κι εξ' αποστάσεως εξάρτηση,

χρειάζομαι στον έρωτα καινούργια κατάρτιση.

Πέτα μου ένα σωσίβιο

να φύγω απο αυτό το βασανιστικό βίο,

καινούργια πορεία να μπορέσω να χαράξω

κι οτιδήποτε παλιό να αποτινάξω....!!!!!

1 σχόλιο:

outopios είπε...

Η ζωή χάνεται αχ, και δεν μπόρεσα να χαρώ εσένανε που μέχρι τώρα δε σε γνώρισα.
Πολύ καλό Σοφία.