ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΣΙΩΠΗΣ ΚΑΙ ΠΟΝΟΥ

Τρέχουν οι σταγόνες της βροχής και του πόνου,
τι θα γίνει φέτος, αλλά και του χρόνου;
Κάθε λεπτό, μέρα, εβδομάδα και μήνας που περνάει,
κάνει όλο και πιο έυκολα το πόνο να κυλάει.

Τόσα που περιμένουν να ειπωθούν και μένουνε κρυμμένα,
με κάνουνε και κάθομαι σε κάρβουνα αναμμένα.
Και δεν έρχεται όσο και να το θέλω εκείνη η στιγμή
που θα δείξω και εγώ τη δική μου πυγμή.

Μη θέλοντας όμως να ξεκινήσει η μάχη,
ούτε να έχουμε οποιαδήποτε διαμάχη,
απλά με τη λογική τις σκέψεις μου να παραθέσω
και με το δικό μου τρόπο, με σειρά να τις εκθέσω.

Γιατί γνωρίζω οτι είχες και έχεις πολλές φορές δίκιο,
που το εκφέρεις με το δικό σου τρόπο, που φαίνεται οικείο,
αλλά κατάφερα την οργή σου να προκαλέσω
και καινούργιες ικανότητες στο διάλογο να προσκαλέσω.

Σου χρωστάω ένα γεύμα ή μια συνάντηση,
είτε το ένα θέλεις είτε το άλλο υπό το φως των κεριών,
ώστε να πάρω κι εγώ μια απάντηση,
αν θα πρέπει να χρησιμοποιήσω τη δύναμη των χεριών.

Που στην συγκεκριμένη περίπτωση πιστέυω να ΄ναι άτοπο,
αν και δεν μπορώ να βρω το χρόνο και τον τόπο,
για να σου διατυπώσω την άποψη μου και να εκφέρω,
όλα όσα γίνονται και να σου φέρω,

πάνω στο τραπέζι της συζήτησης μας την απάντηση,
που αναμένεται ύστερα από την δική μας συνάντηση.
Αλλά όλα μένουν στη λήθη του χρόνου
και δεν ξέρω που θα βρίσκομαι του χρόνου.

Ήδη άρχισα τον εαυτό μου να διαμελίζω,
καθώς την Ελλάδα ξεκίνησα να διασχίζω.
Είναι τα πράγματα πεζά και ανούσια
και μονάχα μια είναι η πεπτουσία.

Ότι όταν ανοίγει του ποτού η πύλη
και σταματάει να ισχύει οτιδήποτε για την ύλη,
να που και πάλι τρυπώνεις στο μυαλό μου
και είναι άραγε για το καλό μου;

Είναι τέτοιες οι στιγμές που ακόμα σ΄αγαπάω,
σε όποιο μήκος και πλάτος της γης και να πάω.
Και δεν έχει σημασία η απόσταση,
είναι γλυκό το αίσθημα όπως η απόσταξη

που κάνουν για να γίνει το πιοτό γλυκύτερο
και, θεέ μου, τι θα ήτανε καλύτερο;
Να περιμένω πως τα πράγματα θα εξελιχθούνε
ή να αφήσω τις ζωές μας να ανελιχθούνε;

Τι το μυστήριο και απρόσμενο της αγάπης το συναίσθημα,
που μπορείς πολύ εύκολα απο θύτης να γίνεις θύμα.
Να καλυφθούν τα μάτια σου από της αγάπης το πάθος
και στις αποφάσεις σου να κάνεις μόνο λάθος.

Όσο και αν τις ανησυχίες μου παραθέτω
κι αν ακόμα το κυπριακό "Ε, το!"
πάλι τα πράγματα θα μπερδευτούν και θα εξελιχθούνε
καινούργια πράγματα πάλι θα ειπωθούνε.

Τι μαρτύριο κι αυτό που πρέπει να υπομένω
και πίσω στο μυαλό μου ακόμα κάτι περιμένω.
Που μέχρι να΄ρθω όλα είναι νερόβραστα δίχως ούσια,
γιατί μια είναι και πάλι η πεπτουσία.

Ότι μια φορά σε γνώρισα και σε αγάπησα
κι ότι και να έγινε και να δεινοπάθησα,
δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου
και κρίνω ότι είναι μέρος απο το γιαλό μου.

Αυτού που σκέφτομαι όταν η ζωή μου φέρνει τρικυμίες,
ενώ στο μυαλό μου κυριαρχούν οι νηνεμίες.
Μονάχα η σχέση σου μπορεί να με ηρεμήσει
και στις ανησυχίες και στους φόβους μου να κυριαρχήσει.

Μυστήριο το πως λειτουργεί η σκέψη του ανθρώπου,
ανεξάρτητα από το μήκος και το πλάτος του κάθε τόπου.
Δύσκολο και ακατόρθωτο να μπορέσω να σε ξεπεράσω,
αλλά καλύτερα εκεί, ποτέ μου να μην φτάσω.

Γιατί η σκέψη σου είναι για μένα ένα σωσίβιο,
που θα με ακολουθεί σε ολόκληρο το δικό μου βίο
κι ίσως τελικά να μην έχουμε όλοι δευτερη ευκαιρία,
οπότε να εκμεταλλευόμαστε την όποια συγκυρία.

Που θα μας φέρει δίπλα σε αυτούς που αγαπάμε,
που θα μας κάνει λίγο παραπέρα σαν άνθρωποι να πάμε.
Που θα μας κάνει στις κλίμακες της να ανεβούμε
και τις αιώνιες τις λέξεις να τις πούμε.

Μακάριοι αυτοί που αγαπούν και αγάπησαν,
που με τον τρόπο τους τον έρωτα αντικτύπισαν
και μπόρεσαν με την δική τους την αγνότητα
να χρωματίσουν πολύχρωμα την καθημερινότητα.

Και πλησιάζουν οι μέρες οι γιορτινές του Οκτωμβρίου,
που μοιάζουν με το καρναβάλι της Βραζιλίας και του Ρίου
κι αναρωτιέμαι αλήθεια που να είσαι.
Είσαι χαρούμενος; ή προσποιείσαι;

Ατέλιωτο και απρόσμενο το έπος της ευδαιμονίας.
Πότε θα ΄ρθει η ώρα της κατάλληλης συγκυρίας;
Ώστε αυτά που θέλω να σου τα εκθέσω
και καινούργια όρια στη σχέση μας να θέσω.

Σ΄αγαπώ τώρα, για πάντα και αιώνια
σε όλα τα νησιά ακόμα και στα Ιόνια,
και αξίζει για σένα πραγματικά να περιμένω
και στο στόχο μου με υπομονή να εμμένω. ΤΕΛΟΣ ΟΚ το έγραψα ωχ!!!


όλο αυτό το έγραψα για να το αφιερώσω
και ελπίζω να του αρέσει στον "fcs"
μπορώ να πω ότι κουράστηκα και από το γράψιμο
αλλά και από το κλάμα... αλλά σου έυχομαι να
μην κλάψεις και εσύ......
κουράγιο.