Μια μικρή ιστορία

Ποντίκια και άνθρωποι

Κοίταξα πάλι ψηλά.

Μου φαινόταν τρομαγμένο το φεγγάρι απόψε.

Παρανοϊκό. Χαμογέλασα και συνέχισα το δρόμο μου.

Ακόμα ένιωθα το αλκοόλ στο στόμα μου.

Όλα γύριζαν. Αγχωτική κατάσταση. Παρανοϊκή.

Πριν το καταλάβω είχα σωριαστεί στο έδαφος.

Εκεί είναι που αρχίζει η μικρή μου ιστορία...Ντουπ,ντουπ,ντουπ.

Ένιωθα την καρδιά μου για πρώτη φορά στην ζωή μου.

Τι στο διάολο,surround είχα μέσα μου;

Με την άκρη του ματιού μου είδα έναν αρουραίο να περπατάει

δίπλα μου κατά μήκος του πεζοδρομίου.

Είχε έρθει η ώρα να αποφασίσω αν συμπαθώ τους αρουραίους

όταν τροχίζουν τα δόντια τους δίπλα από την μύτη σου.

Κάπου σε κάποια εφημερίδα είχα διαβάσει για την δύναμη του

ανθρώπου να κάνει θαύματα με το μυαλό.

Αστραπιαία άρχισα να συγκεντρώνω την δύναμη του μυαλού μου

για να εξηγήσω σε αυτό τον μπόχα ότι χωρίς μύτη

δεν θα βρω ποτέ γκόμενα πάλι.

Όμως οι δυνάμεις μου με είχαν εγκαταλείψει.

Δεν μπορούσα καν να κινηθώ,

πόσο μάλλον να στείλω το μυαλό μου σε κάτι παραπάνω

από το 10% που χρησιμοποιούμε.

Για καλή μου τύχη όμως ο ποντικός ήρθε μπροστά στα μάτια μου.

Με κοίταγε για αρκετή ώρα χωρίς να κουνιέται. Ξαφνικά άνοιξε το στόμα του και αν άκουσα καλά μου είπε:

-Είσαι ερωτευμένος μα χωρίς την γκόμενα;

-Γιατί ρωτάς;-Βρωμάς τζατζίκι.

-Ε και; Πρέπει να είμαι ερωτευμένος επειδή έφαγα τζατζίκι;

-Μην πας να μου ξεφύγεις με ανόητες ερωτήσεις. Ξέρεις πολύ καλά τι λέω.

-Μα..-Δεν έχει μα και μαλακίες.

-Αφού την θες κυνήγα την.
...Έκανα να σηκωθώ ποντικός με κοίταζε.

Σηκώθηκα τελικά με τα χίλια ζόρια τον έβαλα στην τσέπη και πήγαμε να φάμε.
-Που με πας φίλε;

-Να φας και να συζητήσουμε.

-Δεν έχω φράγκο. Βάλε μου εσύ και στα χρωστάω.

...Κάτι σιγά σιγά ένιωθα ότι αναπτυσσόταν μέσα μου.

Τρέλα το λέγαν νομίζω.

Έφτασα σε ένα πελώριο χλιδάτο μαγαζί με μια καλογυαλισμένη ταμπέλα

που έγραφε "Κωλόμπαρο - Η χιονάτη και oι 7 Σαμουράι".
-Αν τε,πάλι στην χλίδα σε έφερα...

-Αλήθεια;

-Ναι,βγάλε το κεφάλι σου να δεις.

..Έκανα να μπω στην πόρτα και μια "δεσποινίς"

μου έσφιξε τα αρχίδια και μου είπε :

"ποντίκι είναι αυτό που έχεις ή χάρηκες που με είδες;

""Ποντίκι είναι"...της είπα και ο ποντικός της έγλειφε το χέρι.

Για πότε εξαφανίστηκε τρέχοντας η γκόμενα δεν μπόρεσα να καταλάβω.

Πού είχα μείνει;Α,ναι!

Άνοιξα την πόρτα λοιπόν και μπήκαμε σε ένα

υπερλουξ μπαρ της παγωμένης Γλασκώβης.

(πώς στο διάολο βρεθήκαμε στην Γλασκώβη;;;).

Βρήκαμε μια γωνιά και κάτσαμε.

Έβγαλα το ποντίκι από την τσέπη και το έβαλα δίπλα μου.

-Γιατί πιστεύεις ότι είμαι ερωτευμένος με κάποια;

-Ε,τι θα είσαι;

-Τι εννοείς;

-Μόνο κολλημένοι υπάρχουν που δεν βρίσκουν αυτό που θέλουν

και κολλημένες που δεν θέλουν να βρουν αυτό που θέλουν!

-Καλά,πού στο διάολο τα έμαθες όλα αυτά;

-Το ότι μιλάω δεν σε πείραξε;

Το που έμαθα να λέω μαλακίες σε προβλημάτισε;

-Τι θα πιεις;

-Δεν πίνω. Εϊμαι straight edge.

-;;;-Straight edge σημαίνει όχι ναρκωτικά,αλκοόλ και one night stand.

-;;;-Πάρε μου μια βότκα κοκακόλα. Επειδή δεν θέλω να σου χαλάσω καρδιά,

όχι τίποτα άλλο.

-Και τι θα φας;

-Σεφ

-Σαλάτα του σεφ;

-Όχι,τον σεφ. Λίγο από την μύτη θα φάω,

δεν θα καταλάβει τίποτα.

-Βασικά,δεν καταλαβαίνω τι στο διάολο επικοινωνία είναι αυτή που έχουμε.

-Δεν επικοινωνούμε. Τώρα σε γνώρισα.

Α και για να μην χαρείς,δεν είμαι gay.

-Ποντίκι είσαι εσύ ή ο Σοφοκλής;

-Σοφοκλή με λένε.-;;;

-Λοιπόν,πες μου ποια αγαπάς.

-Την Λώλα. Δεν αντέχω άλλο. Εχει κάνει την ζωή μου μίζερη,

με αγγίζει και φεύγει,με φιλάει και φεύγει,

με κάνει να την θέλω μα δεν με θέλει.

-Μήπως είσαι κομματάκι μαλάκας;

-;;;

-Γιατί κολλάς με άτομα που δεν είναι ειλικρινή;

-Βασικά...μάλλον θα φταίει η ανάγκη.

-Ποια ανάγκη;

-Η ανάγκη του να έχεις κάποιον.

Εγώ την Λώλα την γνώρισα στο γυμνάσιο.

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που την είδα.

-Για πες!

-Μπήκα στις τουαλέτες και να' σου αυτή με το υπέροχο εκείνο μπλε φουστάνι

να με κοιτάει με ένα χαμόγελο και...

ήταν τόσο αθώα!Απλά με κοίταξε και μου έκανε νόημα να φύγω.

Ήταν τόσο γλυκιά και αγνή!

-Γιατί σου είπε να φύγεις;

-Γιατί γαμιώταν με τον διευθυντή.

Μπήκα στις γυναικείες τουαλέτες βλέπεις...

Μετά θυμάμαι με είχε βρει στο διάλειμμα και μου μίλησε όπως καμία άλλη.

-Τι σου είπε;

-Έβαλε το χέρι της στο μάγουλό μου και μου είπε όλο αγάπη

"Έτσι και μαθευτεί τίποτα σκατομαλάκα δεν θα μπορείς να κατουρήσεις μετά".

-;;;

-Δεν ξέρω αν ήταν μέντιουμ αλλά εγώ το είπα στον κολλητό μου

και την επόμενη μέρα με έπιασε ουρολοίμωξη.

-Τον έχεις ακόμα φίλο;

-Ναι ρε. Αυτοί οι φίλοι δεν ξεχνιούνται.

Ξέρω ότι δεν θα με προδώσει ποτέ.

-Που είναι τώρα;

-Με την Λώλα. Τα έχουν εδώ και δυο μήνες.

-Να σου πω,δεν πιστεύω ο πατέρας σου να είναι ο Αρκάς;

-;;

-Φίλε,η Λώλα δεν είναι για σένα.

Μην της δείχνεις τα αισθήματά σου γιατί μόνο ως τροφή θα τα πάρει.

Μπορεί να μην φταίει αυτή.

Μπορεί να έχει περάσει πολλά και να ξεσπάει πάνω σου αλλά όπως και να έχει

ούτε εσύ της φταις τίποτα so, προχώρα on with your life.

-Το ξέρω,έχεις δίκιο. Αγγλικά πού έμαθες;

-Άγγλος είμαι.

-;;;

-Τι θα κάνεις με την κοπέλα λοιπόν;

Δεν αξίζει να σέρνεσαι σε δρόμους και να μιλάς στα μπαρ με έναν αρουραίο.

Σωστά;

-Έχεις δίκιο. ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ!Από εδώ και στο εξής η Λώλα είναι νεκρή!

Δεν υπάρχει. Θα την θάψω στο νεκροταφείο της καρδιάς μου

και θα συνεχίσω να ζω.Οι άνθρωποι πεθαίνουν,σωστά;
...όμως τα ποτά συνέχισαν και το μυαλό του γύριζε.

Ο ποντικός χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα τον ακολούθησε

όταν έφυγε τρέχοντας για να βρει την Λώλα....
Κάπου κάτω από ένα μπαλκόνι...-Λώλα!Λώλα!Λώλα πεθαίνω!

Λώλα σε χρειάζομαι. Λώλ...
Σωριάστηκε κάτω.

Ο ποντικός κοίταξε το σωριασμένο σώμα αυτού του ταλαίπωρου ψυχάκια

που πριν λίγες ώρες είχε γνωρίσει και έκλεισε τα μάτια.

Ευχήθηκε να μην έχει πάθει τίποτα και έκατσε στο πρόσωπό του.

Τον έγλυφε μα τα μάτια του δεν άνοιγαν

Ξαφνικά και ενώ ο μικρός Σοφοκλής απελπιζόταν,ο ταλαίπωρος άντρας ψέλλισε:

- Σοφοκλή,θέλω να φύγω.

Θέλω να φύγω μακριά για καιρό. Ισως να μην ξαναγυρίσω.

Ίσως να κοιμηθώ για πάντα. Απλά θέλω να σταματήσω πια να σκέφτομαι.

Να σταματήσω να πληγώνομαι από ανθρώπους που αγαπώ.

Από ανθρώπους που δεν θα μάθουν ποτέ πως τους αγάπησα.

Από ανθρώπους που δεν θα καταλάβουν ποτέ ότι με αγάπησαν.

- Γιατί το λες αυτό φίλε μου;Εγώ αλήθεια σε χρειάζομαι.

- Το ξέρω Σοφοκλή μου. Με χρειάζεσαι και με αγαπάς όπως ήλπιζα να με αγαπήσουν κάποτε και ξέρεις γιατί;

- Γιατί;- Γιατί είσαι ένα πλάσμα της φαντασίας μου Σοφοκλή.

Μια μορφή του αλκοόλ χαραγμένη στο μυαλό μου.

Μια μορφή που αντανακλά την ψυχή μου στα μάτια μου.

- Μα που το ξέρεις;Αλήθεια δεν θέλω να πεθάνεις!

Υπάρχω!- Σοφοκλή,εγώ έζησα την ζωή μου ψηλά.

Εκεί που δεν θα φτάσουν πολλοί.

Πάντα ζούσα στον κόσμο των αισθημάτων

και διαρκώς έπεφτα μα ξεκίναγα πάλι από την αρχή.

Αυτό μου έδειχνε ότι ήμουν ζωντανός Σοφοκλή.

Όμως κάπου εδώ τελειώνει η ουτοπική μου σκέψη.

Δεν αντέχω άλλο.

- Αφού ακόμα και τώρα αγαπάς αυτή την κοπέλα,το ξέρω!

- Ακριβώς Σοφοκλή. Την αγαπάω,αυτή όμως όχι.

Ήταν η πρώτη φορά που αντί για αέρα και ουτοπικές ατμόσφαιρες ένιωσα τρόμο.

Κουράστηκα απλά. Τώρα δεν έχει νόημα.

....Η νύχτα τον άφησε παγωμένο,άψυχο,γερασμένο μπεκρή αισθημάτων,νεκρό.

Το ποντίκι ποτέ δεν υπήρξε και έσβησε μαζί με την ψυχή του.

Είχε τουλάχιστον κάποιον που τον αγάπησε πριν πεθάνει....
ΥΓ..Τελικά όλοι έχουμε έναν Φώσκολο μέσα μας...

Μια ιστορία τελικά μεγάλη.... μπράβο σε όποιον την διάβασε...

την σήκωσα από κάπου.... δεν πιστέυω να θυμώσουν....

μου άρεσε πάρα πολύ λέγεται " Οι ποντικοί και οι άνθρωποι"

Φυσικά καταλάβατε ότι με αγγίζει το θέματάκι σαν ποντικό και μόνο ε.!!!!

Αλλά για διαβάστε και πείτε γνώμες.