Απόσπασμα.
Γεωργία
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΡΩΕΙ στο μεγάλο τραπέζι του πάνω διαμερίσματος. Η Γεωργία τσιμπολογά, για τα μάτια. Πήγαν νωρίς με τον Ανέστη και φάγανε παιδάκια κι έσκασε.
<<Τι έγινε μαμά; Δε σου αρέσει το φαΐ;>> Σήμερα μαγείρεψε πάλι η Αθηνά μακαρόνια με κιμά.
<<Πως, ωραίο είναι. Απλά δεν πεινάω πολύ>>.
Η Αθηνά την κοιτάζει παράξενα. << Βγήκαν οι τελευταίες εξετάσεις σου; Τις πήρες απ' το ΙΚΑ;>>.
<<Ναι>>.
<<Και;>>
<<Θα ζήσω για πολλά χρόνια ακόμα>>.
Η Αθηνά κόβει τη συζήτηση. Περίεργη είναι η μάνα της, ώρες ώρες. Ο Παναγιώτης λέει ότι την πείραξε η κλεισούρα. Αντί να πάει σε καμία γειτόνισσα να παίξουνε κουμκαν, ή ότι άλλο παίζουν οι γριές, ή να πάει στην εκκλησία, που ναι και δυο βήματα απο ΄κει, να προσευχηθεί για τη σωτηρ΄΄ια της ψυχής της, κάνει συνεχώς παραξενιές. Για ν' ασχολούνται οι άλλοι συνέχεια μαζί της, αυτό είναι.
Κι έχει και ένα βλέμμα καθώς τους κοιτάζει! Σαν Αρπυια!
<<Ρε Αθηνούλα, καλό το φαΐ, αλλά λίγο>>. Ο Παναγιώτης τείνει το πιάτο, για ξαναγέμισμα, <<Μην ξεχνάς, είμαι ακόμα στην ανάπτυξη!>> Γελάει μόνος με την κρυάδα του.
<<Κάτσε, πάω εγώ>>, πετάγεται η Γεωργία. Παίρνει το πιάτο και πάει στην κουζίνα. Το γεμίζει μέχρι απάνω μακαρόνια και χύνει μπόλικο κιμά. Ξαναγυρίζει στην τραπεζαρία.
<<Να 'σαι καλά, κυρα-Γεωργία, μερακλού. Εσύ τώρα ή μ' αγαπάς πολύ, ή θες να σκάσω απ' το πολύ φαΐ>>. Κι αυτό γι' αστείο το 'πε, τάχα μου. Η Αθηνά τον κοιτάζει επιτιμητικά. Φαίνεται κομμένη, τελευταία.
Ο Ανέστης σήμερα τη φίλησε, τη Γεωργία. Εκεί στην γωνία που την άφησε. Δεν πέσανε τίποτα πυροτεχνήματα, αλλά η Γεωργία το περίμενε. Ήταν ένα ευγενικό, όμορφο φιλί, ανάμεσα σε δυο ανθρώπους κάποιας ηλικίας. Καμιά φορά, με κατιτίς τόσο μικρό κι ασήμαντο, φτάνεις να συγχωρείς ολόκληρο το κόσμο.
Σχεδόν.
Ο Ανέστης της είπε ότι η άσπρη τριανταφυλλιά του άνθισε. η Γεωργία χάρηκε που δεν την έφερε λουλούδι. Δε θ' άντεχε να το βλέπει να μαραίνεται στο βάζο. Ο Ανέστης τα πιάνει κάτι τέτοια.
Ασε που τ' άσπρα τριαντάφυλλα τα πηγαίνουν συνήθως στις κηδείες.
συνεχίζεται...................
Γεωργία
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΡΩΕΙ στο μεγάλο τραπέζι του πάνω διαμερίσματος. Η Γεωργία τσιμπολογά, για τα μάτια. Πήγαν νωρίς με τον Ανέστη και φάγανε παιδάκια κι έσκασε.
<<Τι έγινε μαμά; Δε σου αρέσει το φαΐ;>> Σήμερα μαγείρεψε πάλι η Αθηνά μακαρόνια με κιμά.
<<Πως, ωραίο είναι. Απλά δεν πεινάω πολύ>>.
Η Αθηνά την κοιτάζει παράξενα. << Βγήκαν οι τελευταίες εξετάσεις σου; Τις πήρες απ' το ΙΚΑ;>>.
<<Ναι>>.
<<Και;>>
<<Θα ζήσω για πολλά χρόνια ακόμα>>.
Η Αθηνά κόβει τη συζήτηση. Περίεργη είναι η μάνα της, ώρες ώρες. Ο Παναγιώτης λέει ότι την πείραξε η κλεισούρα. Αντί να πάει σε καμία γειτόνισσα να παίξουνε κουμκαν, ή ότι άλλο παίζουν οι γριές, ή να πάει στην εκκλησία, που ναι και δυο βήματα απο ΄κει, να προσευχηθεί για τη σωτηρ΄΄ια της ψυχής της, κάνει συνεχώς παραξενιές. Για ν' ασχολούνται οι άλλοι συνέχεια μαζί της, αυτό είναι.
Κι έχει και ένα βλέμμα καθώς τους κοιτάζει! Σαν Αρπυια!
<<Ρε Αθηνούλα, καλό το φαΐ, αλλά λίγο>>. Ο Παναγιώτης τείνει το πιάτο, για ξαναγέμισμα, <<Μην ξεχνάς, είμαι ακόμα στην ανάπτυξη!>> Γελάει μόνος με την κρυάδα του.
<<Κάτσε, πάω εγώ>>, πετάγεται η Γεωργία. Παίρνει το πιάτο και πάει στην κουζίνα. Το γεμίζει μέχρι απάνω μακαρόνια και χύνει μπόλικο κιμά. Ξαναγυρίζει στην τραπεζαρία.
<<Να 'σαι καλά, κυρα-Γεωργία, μερακλού. Εσύ τώρα ή μ' αγαπάς πολύ, ή θες να σκάσω απ' το πολύ φαΐ>>. Κι αυτό γι' αστείο το 'πε, τάχα μου. Η Αθηνά τον κοιτάζει επιτιμητικά. Φαίνεται κομμένη, τελευταία.
Ο Ανέστης σήμερα τη φίλησε, τη Γεωργία. Εκεί στην γωνία που την άφησε. Δεν πέσανε τίποτα πυροτεχνήματα, αλλά η Γεωργία το περίμενε. Ήταν ένα ευγενικό, όμορφο φιλί, ανάμεσα σε δυο ανθρώπους κάποιας ηλικίας. Καμιά φορά, με κατιτίς τόσο μικρό κι ασήμαντο, φτάνεις να συγχωρείς ολόκληρο το κόσμο.
Σχεδόν.
Ο Ανέστης της είπε ότι η άσπρη τριανταφυλλιά του άνθισε. η Γεωργία χάρηκε που δεν την έφερε λουλούδι. Δε θ' άντεχε να το βλέπει να μαραίνεται στο βάζο. Ο Ανέστης τα πιάνει κάτι τέτοια.
Ασε που τ' άσπρα τριαντάφυλλα τα πηγαίνουν συνήθως στις κηδείες.
συνεχίζεται...................
