Ο κόσμος ενός τρελλού :
"Βάθος" Οδυσσέας Ελύτης
Αρχίσαμε μια λέξη που να μη χωράει τον ουρανό αλλά να τυραννεί
την άνεση του ανέμου καθώς ξεχύνεται στις χτυπημένες από την
άρμη της προσδοκίας στεριές ή πάνω στα κρύα μουράγια όπου βαδίζει
από αιώνες απόκληρος της λησμονιάς ο ίσκιος. Ορκισμένη χώρα!
Παλιά πουλιά γεμάτα σύννεφα, πότε κατά τη δύση που χαράζει στα
στήθια μας έλη ανίας, πότε κατά την ανώριμη καρδιά που ζητάει να
μπεί πεισματικά στη φύση...
Ακόμα θυμόμαστε τα κουρέλια μιας πυρκαγιάς γεναιόφρονης, τα
πειράματα ενός χαρταετού που σάστισε τα δάκτυλα μας ψηλά στον
αγέρα ή στην αρχή ενός δρόμου όπου σταθήκαμε για ν΄αναζητήσουμε
μια γυναίκα γεμάτη ανταποκρίσεις γεμάτη σκιές στοργής ταιριασμένης
στα τολμηρά κεφάλια μας. Ακόμη θυμόμαστε την αγνότητα που την είχαμε
βρει τόσο αινιγματική, πλυμένη σε μιαν αυγή που αγαπούσαμε γιατί δεν
ξέραμε πως μέσα μας, ακόμα πιο βαθιά, ετοιμάζαμε άλλα όνειρα πιο
μεγάλα που θα έπρεπε να σφίξουν στην αγκαλιά τους ακόμα περισσότερο
χώμα, περισσότερο αίμα, περισσότερο νερό, περισσότερη φωτιά, περισσότερον Ερωτα!
Υ.Γ.1 : αφιερωμένο στον Τρελλλλλλό που ξαναγύρισε..
Υ.Γ.2: δεν ξέρω αν θα σου αρέσει ή αν θα σου πάει....
...............θέλω να πιστευω ότι θα σου αρέσει....
Απλά ......... περιμένω.
2 σχόλια:
Αχ το ποντικάκι το γλυκό με τις αφιερώσεις του..
:)
Τι γλυκό!
Να είσαι καλά..
Το μπέμπη και τα μάτια σου..
Κι εμείς μαζί σου ποντικάκι!!
Στον καλό μας φίλο!!
Δημοσίευση σχολίου