τεφτέρια - Αντιγόνη Ρώτα

"Και οι πτυχές;"

Μα τι μου συζητάς τώρα, τι θα πει, την καημένη μια άδεια ζωή.

Ποια άδεια ζωή.

Ξέρεις πως το βλέπω, μια άδεια ζωή είναι γιατί είναι άδειο το κεφάλι κι άδεια η καρδιά.

Δε σκέφτηκες, δεν αγάπησες, αυτό εννοώ.

Μα η φτώχεια!

Κανείς δεν είναι φτωχός από την τσέπη του, παρά από τη φτωχή καρδιά του.

Οχού, καημένη, πολλά λες. Φτάνει. Εδώ, τώρα τι θα κάνουμε.

Για λέγε, λοιπόν. Πότε είναι το μυστήριο, ο γάμος τέλος πάντων;

-

Καλά τότε, μέχρι την άλλη Κυριακή έχουμε καιρό,

Δευτέρα σήμερα, ου... σχεδόν δεκαπέντε μέρες.

Εγώ τι νομίζεις πως πρέπει να κάνω;

Τίποτε ξετίποτε κάτι πρέπει να κάνω, δε φτάνει, όπως λες η παρουσία μου μόνο.

-

Έτσι μίλαγα για το γάμο στενού συγγενικού μου προσώπου πάντως!

Ο μανδύας. Κι από κάτω θλίψη. Θλίψη αφόρητη.

Θυμόμουνα ένα πρόσχαρο όλο ζωή κορίτσι....

Να πριν λίγο καιρό με ρωτούσε μια παλιά φίλη.

Τι κάνει, πάντα όμορφη, γελαστή;

Που είναι όλα αυτά. Χαμένα στο μισό αιώνα ζωής της.

Κι ακόμα χάνεται με το χαλέ που διάλεξε, έτσι, ίσα ίσα για τον τίτλο.

Η κυρία τάδε.

Μαζεμένοι, όλοι άσχετοι και σχετικοί, στο σπιτάκι, πέτρα και δάκρυ,

αίμα καλύτερα, του γονιού, για ένα καλύτερο αύριο. Ποιό αύριο;

Σήμερα, περιφέρονται διάφοροι μανδύες.

Τι να φορέσω μετά; Γαλάζια διάφανη τουαλέτα (και τα πάχη;), οι πτυχές;

Και καλά του κορμιού, της ψυχής; Που κρύβουν, τι κρυβουν! Ελπίδες, όνειρα.

Που δεν κατάλαβες, που δεν είδες, που δεν άκουσες, που δεν έζησες.....

Που δεν γέμισες με ζωή το ασκί σου, φτωχειά, να πλουτίσει η ζωή σου.

Ξέρω τα γιατί και τα διότι.

Επιβίωση.

Να ζήσουμε.

Έτσι;

Ναι, έτσι.

Είναι κι αυτό ένα είδος ζωής.

Η ζωή η ίδια.