Κώστα!!!! Πάρε το τσίπουρο και έλα κάτσε...
και όταν η νύχτα μας βρεί... θα δούμε τι θα κάνουμε..
Κάτσε τώρα... κατσε να πιούμε..
αλλά άμα θέλεις σήκω και πάμε πάμε να φύγουμε...
Έχει αέρα θα μας βγάλει... που;
όπου μας βγάλει.....
Το πρωί θα σε ξυπνήσω και μην σε νοιάζει...
ο αέρας έπεσε άλλα και εδώ όμορφα είναι...
βγάλε το τσίπουρο...
να πιούμε... να γελάσουμε.... να πούμε...
να νιώσουμε...
και όταν θα φυσήξει....
κάνε πανιά.... κάνε πανιά και πάμε....
Και τραγούδι να πούμε...
Ρετσίνα ούζο και ρακί Και κάπου-κάπου πίναμε κρασάκι.
Τα χρόνια φύγανε, άλλαξαν οι καιροί
Και της ταβέρνας έχει σβήσει το κεράκι.
Άραγε που ‘ναι ο Λεύτερης, η ζωήΗ Μαίρη, που ‘ναι ο Παναγιώτης;
Ίσως ακόμα και να ‘χουν παντρευτεί Χαθήκαν όλοι,
με το πέρασμα της Νιότης.
Και έγω και εσύ πάντα μαζί .... θα πίνουμε και θα γελάμε....
και όμορφα - γιατί όμορφα περνάμε....
κοίτα που σε έφερα δεν είναι ωραία...
6 σχόλια:
Έχουν πολύ ενδιαφέρον αυτά που γράφεις..
Ρε Συ με συγκίνησες ίσως οι ωραίες φωτογραφίες ίσως τα ωραία σου λόγια ίσως το Τσίπουρο..:P Να σαι καλά… Φιλιά…!
Υ.Γ Αυτό το Τσίπουρο εννοείτε ότι κάποια στιγμή θα το πιούμε παρέα..τώρα το πότε θα είναι δεν ξέρω..αλλά ελπίζω να είναι σύντομα..!
Ωχ, Σοφία μου... έκανες ζημιά τώρα...
άνοιξες μεγάλη πληγή! :(((
neoinileias - ακόμα πιο πολύ ενδιαφέρον έχουν αυτά που αισθάνομαι... άλλα δεν μπορώ να σας τα δείξω.. ευχαριστώ που πέρασες και άφησες το σχολιό σου. έυχομαι οι φώτο να σας ταξίδεψαν όπως και εμένα...
Κώστα χαίρομαι που κατάλαβες οτι είναι για σένα... αλίμονο βέβαια για ποιόν να ήταν! έβαλα το τραγούδι σου για να καταλάβεις πόσο όμορφο είναι... είδες πόσα συναισθήματα σου γεννάει... εγώ όταν είδα αυτή την φώτο με την καρέκλα φαντάστικά ότι κάθομαι εκεί και περιμένω να έρθεις... (αυτό σκέφτηκα... ) μετά είδα και τις υπόλοιπες(από μια διευθυνσή τις σήκωσα) και κάθε φώτο έβγαζε και αισθήματα και λόγια, και έτσι ήρθε και έκατσε όλο αυτό. Ξέρεις πιο πολύ φταίει το τσίπουρο να πω την αλήθεια (χιχιχιχι) χικ..
Σε φιλώ το ποντίκι.
Γεωργία μου... συγνώμη... δεν ήθελα να ανοίξω πληγή.. εγώ να ταξιδέψετε μαζί μου ήθελα.. εγώ ταξίδεψα... και όπου με βγάλει...
το πού δεν θέλω να το μάθω...
Ζήστε, ζήστε γιατί χανόμαστε...
χανόμαστε και δεν το έχουμε καταλάβει...
Δεν είναι αργά. ποτέ δεν είναι..
Η εκπλήρωση του Προσωπικού μας Μύθου.... αυτό είναι το μοναδικό χρέος του ανθρώπου. Τα πάντα είναι ένα και μοναδικό πράγμα - η ίδια μας η ζωή να την ομορφήνουμε και να την ζήσουμε.
Σε φιλώ το ποντίκι.
Υ.Γ. θα περάσω όταν βρώ χρόνο... (έχω λίγο δουλειά αυτό τον καιρό και θα έρθω ένα ταξιδάκι και σε εσένα σύντομα).
Πολύ ωραίο ποστάκι... αν και μερικές εικόνες διηγούνται από μόνες τους ιστορίες...
πολύ όμορφες εικόνες και λιτά αλλά ωραία τα λόγια που τις συνοδεύουν...
Πολύ όμορφες οι φωτογραφίες σου και εξίσου όμορφη η ιστορία σου!
Καλημέρα Σοφία!
Δημοσίευση σχολίου